Daar sta ik dan op mijn ski’s, aan de top van een steile berg. Een stralende zon, een mooie blauwe hemel en prachtig uitzicht. De diepte doet mij duizelen. Gedachten zoals ‘het gaat mij niet lukken’ of ‘ik verlies de controle’ flitsen door mijn hoofd. Neen neen, erbij blijven, even deze drempel savoureren. Zoals het punt tussen de inademing en de uitademing van onze ademhaling.
Je hoeft niet perse op een berg te staan om dit te ervaren. Het leven is vol van drempelmomenten waar je doorheen kan gaan. Deze kans word je alvast aangereikt en je hebt de keuze om ze al dan niet aan te nemen. Toch zijn er drempelmomenten die als een keerpunt in ons leven onverwacht inslaan. Ouders scheiden, een dierbare sterft, je wordt ontslagen, je veranderde van lagere school, je maakt een zwaar ongeluk mee, je komt in een burnout, je moet vluchten, je wordt ernstig ziek, je hebt een bijzondere ontmoeting, … .
Een ingrijpende gebeurtenis doet ons emotioneel en rationeel wankelen. Happend naar adem is het eigen aan de mens om creatieve overlevingsstrategieën te vinden die pijn verzachten en opnieuw houvast bieden. Zo zetten we in andere situaties deze overlevingsstrategieën in om gevoelens van onmacht, verlatingsangst, faalangst en nog meer gevoelens en gedachten uit de weg te gaan. Op de duur zal deze overlevingsstrategie uitgeput raken en kan ze verschijnen in een nieuwe existentiële crisis of fysieke klachten. We worden wakker geschud en krijgen opnieuw een kans om stil te staan, te kijken naar hoe we de dingen doen die we doen. Hoe kunnen we hier anders mee omgaan? De weg is soms lang maar hem bewandelen brengt ons een stap dichter om in het reine te komen met onszelf.
‘Allé, vooruit met de kuit’ denk ik dan en begin aan die afdaling. Ik voel me geweldig als ik beneden ben. Een tweede keer? Mmmmm, die dag toch maar liever niet.
