Keuzes maken doen we constant. Eten we een fris slaatje of eerder ‘purée-compote-saucisse? Mijn zoon zou een gat in de lucht springen. Met of zonder een glas rode wijn…
Een vliegtuig schittert in de blauwe lucht om te landen op Ajaccio. Vliegen we van België naar Corsica of reizen we ecologisch met trein en boot, doen we er 1 dag langer over en betalen we het driedubbele van de prijs? Hoe consequent kunnen we zijn.
We wikken en wegen, er is ratio en gevoel maar hoe komen we dan tot onze keuze? Hoe doe jij dat kiezen? Doe je dit alleen? Maak je lijstjes? Praat je erover met je partner, vrienden, ouders of nog iemand? En hoelang doe je erover? Eens de keuze is gemaakt, lijkt het alsof een last van onze schouders glijdt. Er kan een gevoel van bevrijding ontstaan. De volgende stap is om onze keuze te volgen: het effectief te doen. Dit vraagt moed of durf. Zoals deze wijze woorden het ons laten ervaren: kiezen is ook verliezen. Als we ons echter wentelen in het verlies worden we verblind voor de mogelijkheden die de keuze met zich meebrengt.
Er zijn kleine en grote keuzes. Een slaatje eten zal mij minder zwaar op de maag liggen en als ik mij niet laat verleiden is de keuze snel gemaakt. Een team verlaten dat bestaat uit fantastische mensen om ruimte te maken voor het biografisch werk is een ander paar mouwen. Met een krop in de keel, de onzekerheden die dit met zich meebrengt, dien ik mijn ontslag in. Het is een keuze van lange adem. Ik heb een man die mij aanmoedigt maar de stap(pen) moet ik wel zélf zetten.
Welkom op mijn blog ‘stilstaan’!
